บทที่ 1
โครมัน ผู้พิชิต, ธาลัสโซครัทแห่งแคว้นอาเคียรายืนเฝ้าดูผู้คุมของเขานำโจรสลัดที่ถูกจับขึ้นมา
เขาเป็นชายร่างใหญ่ ผมและเคราดกหนายังดำสนิทแม้จะอายุวัยกลางคนแล้ว ความแข็งแกร่งของวัยหนุ่มที่ดุดันในสงครามยังคงอยู่ในแขนขาอันทรงพลังของเขา เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวแบบเรียบและเสื้อคลุมสีม่วง เครื่องหมายแห่งการเป็นกษัตริย์เพียงอย่างเดียวคือลูกปัดทองคำบนศีรษะของเขาและแหวนตราบนนิ้วเพียงนิ้วเดียว ท่ามกลางฝูงชนที่ฉูดฉาดของข้าราชบริพารที่เจรจากันอย่างพล่อยๆ เขาโดดเด่นด้วยความแตกต่างที่คมชัดอย่างรุนแรง
“ในที่สุดพวกเขาก็จับตัวเขาได้” เจ้าของร่างสูงใหญ่พึมพำ "ในที่สุดเราก็กำจัดคอรันและโจรสลัดที่ออกไปดักปล้นทางทะเลได้ .. บางทีแผ่นดินก็คงจะสงบสุขได้แล้วตอนนี้"
“ท่านจะทำอย่างไรกับพวกเขา” คำถามมีมาจากชอร์ซอนแห่งชอร์เชเรอร์
โครมันยักไหล่ที่หนาบึกบึน
“ไม่รู้ ปกติพวกโจรสลัดจะถูกเอรินเยสกินในเกม แต่ข้าคิดว่า คอรันสมควรได้รับบางสิ่งที่พิเศษ”
“การทรมานในที่สาธารณะ ท่านครับ มันอาจจะยืดเยื้อไปหลายวัน”
“ไม่ อย่าโง่สิ! คอรันเป็นศัตรูตัวฉกาจที่แคว้นอาเคียราจะเคยมีมา เขาสมควรได้รับความตายอย่างมีเกียรติและสุสานที่ดี ไม่สำคัญหรอก .. แต่ว่า—”
ชอร์ซอนแลกเปลี่ยนสายตากับไครเซส์ จากนั้นเขาก็มองย้อนกลับไปที่ขบวนที่กำลังใกล้เข้ามา
........ .⋆｡☘˚
เมืองธอรอสถูกสร้างขึ้นรอบอ่าวรูปครึ่งวงกลม เหนือผืนน้ำสีเขียวใส กว้างใหญ่ ซึ่งผิวน้ำได้นำเรือให้ลอยล่องมาจากครึ่งทางทั่วโลก เป็นท่าเรือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ไม่มีใครรู้ว่ามีกี่ลีกทะเลที่ว่างเปล่า เมืองหลวงของเกาะแห่งแคว้นอาเคียราซึ่งเต็มไปด้วยการค้าขาย และอาณาจักรทั้งหมดของหมู่เกาะนั้นก็แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มธาลัสโซคราซีส์ เหนือกำแพงทะเลมีป้อมปราการที่ปลายอ่าว และมหาสมุทรก็แผ่ขยายไปถึงขอบฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทา สีเขียว และสีเหลืองอำพัน ตัวเรือและใบเรือที่ลอยขวักไขว่มีมากมายจนเกิดความสับสนไปจนถึงท่าเทียบเรือหิน
ผืนแผ่นดินวิ่งขึ้นไปจากอ่าว และธอรอสก็ถูกสร้างขึ้นบนเนินเขา เป็นถนนสายยุ่งเหยิงที่แล่นผ่านระหว่างบ้านเรือนที่มีตั้งแต่กระท่อมดินเหนียวของคนจน..ไปจนถึงวิลล่าหินอ่อนของผู้ยิ่งใหญ่ .. นอกกำแพงเมืองยังคงสูงชันขึ้นไปบนฝั่งแผ่นดินของเกาะแห่งแคว้นอาเคียรา พื้นแดนดินเป็นหินผืนแคบที่มีฟาร์มและฝูงสัตว์กระจัดกระจายอยู่สองสามแห่ง ซึ่งพลังทั้งหมดของเกาะงดงามแห่งนั้นหลั่งไหลมาจากท้องทะเล
ถนนสายตรง กว้างขวางและเรียงรายไปด้วยสฟิงซ์วิ่งตรงจากท่าเรือไปยังพระราชวัง ซึ่งตั้งอยู่บนเนินเขาที่สูงที่สุดในเมือง และในตอนท้ายของมัน บันไดหินอ่อนกว้างขวางเพื่อถูกยกให้ขึ้นไปยังสวนอันหอมกรุ่นของจักรพรรดิ..ซึ่งเป็นที่ตั้งของราชสำนัก
ชาวบ้านรุมล้อมอยู่ตามถนน หมู่ฝูงชนต่างรุมแออัดเพื่อเฝ้าดูทหารขณะที่พวกเขาควบคุมเหล่าเชลยที่จะถูกนำตัวกลับไปที่วัง คำพูดที่ว่า 'คอรันแห่งโคนาฮูร์' โจรสลัดที่อันตรายที่สุด ในที่สุดก็ถูกจับได้ ทำให้พ่อค้าทั้งหลายต่างต้องปีติยินดีและข่าวนี้จะทำให้ค่าประกันลดลง มีเสียงหัวเราะในฝูงชน เยาะเย้ยนักโทษ และโห่ร้องสรรเสริญแด่กษัตริย์
อย่างไรก็ตาม .. ไม่ใช่ทั้งหมด
แน่นอนว่าฝูงชนส่วนใหญ่เป็นชาวแคว้นอัชเชรัส ชาวบ้านผมสีเข้มรูปร่างผอมบางที่สวมเสื้อคลุมสีอ่อนและรองเท้าแตะ ผู้ภูมิใจในพลังและวัฒนธรรมโบราณของพวกเขา พวกเขาตะโกนใส่พวกโจรสลัดอย่างดังที่สุด … แต่มีคนอื่นๆ ที่ยืนนิ่งและทำหน้าบูดบึ้ง ไม่กล้าที่จะพูดความคิดในใจของพวกเขา แต่มันก็ทำให้พวกเขาดูชัดเจนเพียงพอ ชายร่างสูงสมส่วนจากเมืองโคนาฮูร์ ผู้คุมกฎอันเคร่งครัดแห่งอาเครัน คนป่าเถื่อนที่สวมชุดขนสัตว์จากนอร์ริกิ คนป่าผิวสีฟ้าจากอัมโลตู ด้วยความเป็นมืออาชีพอย่างสูงต่อเพื่อนโจรสลัดของพวกเขา รวมถึงทาสจากเกาะอื่นๆ อีกร้อยเกาะที่ไม่เคยหยุดฝันถึงบ้านและจำได้ว่าคอรันมีนิสัยชอบปลดปล่อยทาสเมื่อเขายึดเรือหรือเมืองได้ คนอื่นที่เป็นกลางส่วนใหญ่อาจคือผู้ที่มาจากแดนไกลเกินกว่าจะออกความเห็นใดได้ เพราะคอรันเลือกโจมตีเฉพาะเรือเสบียงอาหารของแคว้นอาเคียรันเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นคือชายผิวดำจากออร์ซาบาน ดินแดนแห่งสายหมอก, ชีลัทซิส แดนดินแห่งทองแดง, พ่อมดสีเหลืองจากเฮียงนูผู้ลึกลับ
ทหารเดินขบวนแห่นักโทษไปตามถนนอย่างรวดเร็ว พวกเขาเป็นทหารรับจ้างชาวอัมโลตวน ผู้มีผิวสีน้ำเงินที่อยู่ในชุดเกราะที่ส่องแสง สนับและหมวกของกองกำลังแห่งแคว้นอาเคียรันติดอาวุธด้วยดาบสั้นและโล่สี่เหลี่ยม รวมถึงง้าวยาวซึ่งเป็นอาวุธพิเศษของพวกเขา เมื่อฝูงชนเข้ามาใกล้เกินไป พวกเขาจะเหวี่ยงมันออกด้วยแรงสะบัดของกระดูก
โจรสลัดผู้เป็นเชลยส่วนใหญ่มาจากเมืองโคนาฮูร์ แม้ว่าจะมีคนจากดินแดนอื่นๆ ผสมมาเป็นตัวแทนอยู่บ้าง พวกเขาเดินโซเซไปมาอย่างเหน็ดเหนื่อย นุ่งห่มผ้าบางๆ มือและเท้าถูกถ่วงด้วยโซ่ตรวน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้นำที่เดินตัวตรง และเขาก็ก้าวไปพร้อมกับความเย่อหยิ่งของผู้ยิ่งใหญ่
“นั่นคงเป็น คอรัน.. ตรงหน้าพวกเขาเอง” ไครเซส์กล่าว
“นั่นสินะ” ชอร์ซอนพยักหน้า
........ .⋆｡☘˚
พวกเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อให้การเฝ้าดูนั้นชัดเจนดีขึ้น .. ข้าราชบริพารทั้งหลายต่างหดตัวถอยห่างจากพวกเขาอย่างแทบจะสังเกตได้ไม่เห็น …
ที่ปรึกษาและลูกสาวของโครมันนั่นเป็นที่น่าหวาดกลัวในธอรอส
ชอร์ซอนสูงและผอมแห้ง ราวกับว่าไฟสวรรค์ที่ลอยอยู่เหนือเมฆนิรันดร์ได้ตกลงมาบนเขาและทำให้ความชื้นทั้งหมดละเหยออกจากร่างผอมแห้งนี้ไป เขามีคุณสมบัติอันสูงส่งของชนชั้นสูงของแคว้นอาเคียรัน แต่ดวงตาของเขามืดหม่นและจมลงไปในความคุกรุ่นด้วยไฟแปลกๆ แม้แต่ในเวลากลางวันอันอบอุ่นเขาก็ยังคงสวมเสื้อคลุมสีดำที่คลุมลงจรดแทบเท้าของเขา และหนวดเคราสีขาวของเขาก็พาดผ่าน ชาวบ้านรู้ว่าเขาได้เรียนรู้เวทมนตร์ในเฮียงนู และมีคนกระซิบว่าชอร์ซอนเป็นผู้ครองอาณาจักรอย่างแท้จริงเพื่อความแข็งแกร่งในการทะเลาะวิวาททั้งหลายทั้งเหล่า
โครมันแต่งงานกับลูกสาวของชอร์ซอนโดยไม่มีใครรู้ว่านางเป็นใคร แม้จะคิดว่านางเป็นแม่มดจากเฮียงนู แต่นางก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานหลังจากให้กำเนิดไครเซส์ ซึ่งเธอได้รับการอบรมเลี้ยงดูมามากมายในมือของผู้เป็นตาของเธอ
มีข่าวลือว่าเธอเป็นแม่มดมากพอๆ กับที่เขาเป็นจอมเวทย์
แน่นอนว่าเธออาจโหดร้ายและจับต้องไม่ได้ แต่เธอมีความงามที่มืดมนแปลกๆ เหนือเธอ…ที่หลอกหลอนผู้ชาย มีคนอีกมากมายที่ยอมตายเพื่อเธอเกินกว่าจะนับได้ ... และมีคนกล่าวว่า .. ชายผู้นั้นจะเสียชีวิตหลังจากผ่านไปหนึ่งหรือสองคืน
เธอสูง ผอม มีผมสีดำสนิทที่ยาวจนจรดเอวของเธอและสลัวเมื่อไม่ได้ผูกมัดไว้ ดวงตาของเธอกลมโตและมืดมิดเมื่อเผชิญกับความน่าเสน่หาที่เยือกเย็น และริมฝีปากที่แดงก่ำนั้นปฏิเสธไม่ได้กับความวิจิตรงดงามราวกับเทพธิดาที่เคร่งครัดในสีหน้าของเธอ วันนี้เธอไม่ได้รับผลกระทบจากการประดับประดาด้วยทองคำและเพชรพลอยที่หนักอึ้งในแบบของชาวข้าราชบริพารของสำนัก เธอสวมชุดคลุมสีขาวพลิ้วและแพรวพราวรอบกายเธอ และก็อาจจะไม่มีหญิงสาวสักคนเช่นกันที่นำเสนอได้งดงามเท่าเธอ
เหล่านักโทษเดินเข้ามาทางประตูวังซึ่งปิดปะทะกันที่ด้านหลังพวกเขา พวกเขาเดินขึ้นบันไดไปสูดกลิ่นหอมของต้นไม้และพุ่มไม้เขียวขจี ดอกไม้บานสะพรั่ง และน้ำพุที่ตั้งโดดเด่นอยู่กลางสวน พวกเขาหยุดอยู่ที่นั่น และเหล่าข้าราชบริพารก็ส่งเสียงครวญครางราวกับแมลงวันรอบๆ สัตว์ที่ตายแล้ว
โครมันก้าวขึ้นสู่ที่ยืนเบื้องหน้าของคอรัน
“สวัสดี” เขาพูดและไม่มีการเยาะเย้ยในน้ำเสียงของเขา
“สวัสดี” โจรสลัดตอบด้วยน้ำเสียงเดียวกัน
พวกเขาวัดกันด้วยรูปลักษณ์ของชายที่แข็งแกร่งสองคนที่เข้าใจว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่
คอรันตัวใหญ่พอๆ กับโครมัน ชายร่างยักษ์ผิวขาวถูกล่ามโซ่และสวมผ้าขี้ริ้ว ผมสีเหลืองฟอกขาวจากสภาพอากาศแขวนอยู่ที่ไหล่ของเขาจากศีรษะที่เชิดขึ้นอย่างหยิ่งผยอง และดวงตาสีฟ้าเพลิงของเขาจ้องไปที่กษัตริย์อย่างแน่วแน่ ใบหน้าของเขาเพรียวผอม ขากรรไกรยาว จมูกโค้ง แข็งกระด้างด้วยความขมขื่นและความทุกข์ทรมานและการสู้รบที่ไม่มีที่สิ้นสุด .. เอรินเยที่ถูกล่ามโซ่ไม่สามารถมองดูผู้จับกุมของเขาอย่างดุเดือดไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว
“ใช้เวลานานกว่าจะจับท่านได้ คอรัน” โครมันกล่าว “ท่านพาเราวิ่งไล่อย่างสนุกสนาน ครั้งหนึ่ง ข้าเกือบดีใจที่จะได้เจอท่านแล้ว ตอนที่ท่านบุกเข้าไปในเซราโพลิส—จำได้ไหม? .. ข้าเคยอยู่ที่นั่นและไล่ล่ากันอยู่ในโรงเสบียงอาหารแห่งหนึ่ง แต่เราไม่เคยจับท่านได้”
“เรือลำหนึ่ง” เสียงของคอรันนั้นนุ่มนวลอย่างประหลาดสำหรับผู้ชายตัวใหญ่ “มันไม่กลับมาอย่างที่ท่านจำได้”
“ในที่สุด .. พวกเขาจับท่านได้อย่างไร?” โครมันถาม
คอรันยักไหล่ และโซ่รอบข้อมือก็สั่น
“ท่านรู้มากเท่าที่ข้าสนใจที่จะอยากพูดถึง” เขาพูดอย่างเหนื่อยหน่าย
"เราล่องเรือไปยังอ่าวอิลิออนติสและพบว่ามีกองเรือทั้งหมดรอเราอยู่ .. ในที่สุดก็ต้องมีคนสอดแนมฐานที่มั่นของเรา"
โครมันพยักหน้าและ คอรันยักไหล่:
“พวกมันปิดกั้นการล่าถอยของเรา ดังนั้นเราจึงต่อสู้จนทุกคนตายหรือถูกจับกุม ผู้ชายครึ่งร้อยเหล่านี้ล้วนมีชีวิตอยู่ น่าเสียดายที่ข้าถูกทำให้หมดสติลงระหว่างการต่อสู้และตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าตัวเองเป็นนักโทษ มิฉะนั้น—” ดวงตาสีฟ้าแห่งเพลิงของเขากวาดสายตามองไปรอบๆ ข้าราชบริพารด้วยความดูถูกเหยียดหยาม— “ตอนนี้ข้าคงจะสามารถเป็นอาหารให้ปลาอย่างสงบได้แล้ว แทนที่จะเป็นตาปลาที่ไร้ปัญญาของท่าน”
“ข้าจะไม่นำพาภารกิจมาให้ท่าน คอรัน” โครมันกล่าว “คนของท่านจะต้องถูกมอบให้กับเกม แน่นอน แต่ท่านสามารถถูกตัดศีรษะอย่างเหมาะสมและเป็นส่วนตัวได้”
“ขอบคุณ” โจรสลัดพูด “แต่ข้าจะอยู่กับคนของข้า”
โครมันจ้องมองเขาด้วยความงุนงง
“แต่ทำไมคุณถึงเคยทำแบบนั้นล่ะ?” ในที่สุดเขาก็ถาม “ด้วยความแข็งแกร่ง ทักษะ และไหวพริบของท่าน ท่านสามารถไปได้ไกลในอาเคียรา เรารับทหารรับจ้างจากดินแดนที่ถูกยึดครอง ท่านจะได้รับสัญชาติอาเคียรันได้ทันเวลา”
“ข้าเป็นเจ้าชายแห่งโคนาฮูร์” คอรันพูดช้าๆ “ข้าเห็นดินแดนของข้าถูกบุกรุกและชาวบ้านของข้าถูกนำพาเข้าสู่การเป็นทาส ข้าเห็นพี่น้องของข้าถูกโจมตีที่การต่อสู้แห่งไลรร์ พี่สาวของข้าถูกจับเป็นภรรยาน้อยโดยนายพลของท่าน พ่อของข้าถูกแขวนคอ แม่ของข้าถูกเผาทั้งเป็นเมื่อพวกเขายิงไปที่ปราสาทอันเก่าแก่ พวกเขาเสนอนิรโทษกรรมให้ข้าเพราะข้ายังเด็กและพวกเขาต้องการหุ่นเชิด ดังนั้นข้าจึงได้ถวายสัตย์ปฏิญาณว่าจะจงรักภักดีต่อต่ออาเคียรา และทำลายมันในโอกาสแรกที่ข้าได้รับ มันเป็นคำสาบานเดียวที่ข้าเคยฝ่าฝืนและข้าก็ภูมิใจกับมัน ข้าแล่นเรือไปกับโจรสลัดจนโตพอที่จะเชี่ยวชาญในการควบคุมเรือของตัวเองได้ นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคำตอบ”
“มันอาจจะเป็นเช่นนั้น” โครมันพูดช้าๆ “ท่านคงทราบดีอยู่แล้วว่าการพิชิตโคนาฮูร์เกิดขึ้นก่อนที่ข้าจะขึ้นครองบัลลังก์ใช่หรือไม่? .. และแน่นอนว่าข้าไม่สามารถปฏิเสธมันได้เมื่อคำนึงถึงหน้าที่ของธาลัสโซครัทที่ต้องมีต่อประเทศของข้าเอง และก็ข้าต้องลงโทษการกบฏอย่างต่อเนื่องตามกฎมายเช่นนั้น?"
“ข้าไม่ถืออะไรกับท่าน โครมัน” คอรันพูดด้วยรอยยิ้มเหนื่อยๆ “แต่ข้าจะมอบจิตวิญญาณของข้าให้กับไฟนรกสำหรับโอกาสที่จะดึงราชวังที่ถูกสาปของท่านลงมารอบหูของท่าน!”
“ขออภัยที่ต้องจบแบบนี้” พระราชาตรัส
“ท่านเป็นคนกล้าหาญ ข้าอยากจะจะดื่มไวน์หลายขวดกับท่านในอีกด้านหนึ่งของความตาย”
เขาเซ็นสัญญากับองครักษ์พิทักษ์นักโทษ
"พาเขาออกไป."
“สักครู่หนึ่ง นายท่าน” ชอร์ซอนกล่าว "เป็นความตั้งใจของท่านที่จะขังโจรสลัดเหล่านี้ทั้งหมดไว้ในห้องขังเดียวกันหรือเปล่า?"
“ทำไม—ข้าก็คิดอย่างนั้น ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”
“ข้าไม่ไว้ใจกัปตันของพวกเขา แม้จะถูกล่ามโซ่และคุมขังแต่เขายังคงเป็นภัยคุกคาม ข้าคิดว่าเขามีเทคนิคเวทย์มนตร์บางอย่าง—”
“นั่นเป็นเรื่องโกหก!” โครันถ่มน้ำลายใส่ "ข้าไม่เคยต้องการกลอุบายของผู้หญิงที่มีกลิ่นเหม็นของท่านเพื่อให้เรื่องเรียบร้อยเช่นแคว้นอาเคียรา!"
“ข้าจะไม่ทิ้งเขาไว้กับคนของเขา” ชอร์ซอนแนะนำอย่างไม่สะทกสะท้าน "ดีที่สุดคือเขาจะได้รับห้องขังของตัวเองเพียงลำพัง – ข้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่ง"
“เอาล่ะ ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น” โครมันโบกมือให้เลิกโต้แย้ง
ขณะที่ชอร์ซอนหันหลังเพื่อนำพวกทหารยามออกไป เขาสบตากับไครเซส์เป็นเวลานาน
ดวงตาของเธอยังคงปิดบังขณะที่เธอดูแลเชลยศึกที่จากไป